İşte Gidiyorum…

Belkide kaleme aldığım son satırlar bunlar. Sen şu an neredesin ve
kim bilir kiminlesin diye sormadan gidiyorum. Sormuyorum ve bir daha
sormayacağım. Sessiz sedasız birkaç satır karalayacağım ve gideceğim.
Biliyor musun; gitmek senin kadar güzelmiş yeni anladım...

Şu anda hep her zaman, her damlasına aşık olduğum yağmur yağıyor.
Sensiz, damlaların cama vuruşunun bile tadı yok. Tamam itiraf
ediyorum; sensiz İstanbul’un bile tadı yok. O boğazın kokusunu,
dalgaların kayaları dövüşünü, soğuğunu, sıcağını, her an değişen
havasını sevişim aşktan mıydı ki?

Yağmur yağıyor ve ben, sensiz bu güzellik bana haram diye bağırıyorum
avazım çıktığınca. Gecenin en sessiz ve en bana ait olan saatleri.
Düşünüyorum da bu saatlerde nefes almaya başlamıştım ilkin. Biz zoru
başarmıştık seninle, bir araya gelmesi belki de olanaksız şiirleri,
şarkıları ve hatta suskunlukları buluşturmuştuk birlikte. Güneş
üstümüze doğuyordu. Biz kuş seslerini keyifle dinliyorduk...

Aşkı aramıyordum ki ben. Sen ve ben, biz birbirimizi aramıyorduk ki.
Ama bulduk birbirimizi. Bulduktan sonra başladı kendimizi
aramalarımız. Yok olmayı düşünen ben, senin için binlerce yıl
yaşamayı göze almıştım. Seni kalemin ucunda, sayfaların ortasında
bulmuştum. Ama sen...... Sen yaşamın içindeydin. Sana güzel sözler
söylemek istedim hep. Kelimeleri süsleyip süsleyip sunmak istedim
sana. Ama tek kelime çıktı hep dilimden. “Gelincik”... Bildiğim en
güzel şeydi, hayatta tanıdığım en güzel şeydin...

“Bunları anı olsun diye yaşamadık.” Ateşe de yağmura da, uçmak
istediğimiz için uçtuk. Öleceğimizi bilerek değil, öleceğimizi
düşünmeden, istediğimiz için uçtuk. Ben ateştim, sense deli bir
yağmur...

Neyse biliyorum ki senin sonun yok ama artık ben gidiyorum. Çünkü
her sorunun karşılığı, hayat böyle diyerek de verilebiliyor. Çünkü…
Çünkü ben aşığım hala.

İşte Gidiyorum… Bir kaçış değil bu, yalanı yaşamaktansa bize
bırakılan son şansı kullanıyorum belki de. Kim bilir?...